سبز های دور

پسرکِ بی سر و پایی ست که در اتاق 7 متری اش ، هارمونیکا می نوازد. وقتی ساز دهنی اش را مابین لب هایش می گیرد و چشم هایش حفره های هارمونیکا را نمی بیند ، با گوش هایش نت ها را می رقصاند نه چشم هایش.
نوازنده هفتاد و سه ؛ پسرک بی سر و پایی ست که که مادرش می گفت حرف حساب حالیش نمی شود؛ می گفت اصلا گویی نمی شنود.
اما او خوب بلد است بشنود ؛ او تنها به رج نت ها گوش می دهد.